Donderdag 29 december 08:45
Ik had een afspraak bij de gynaecoloog en zoals verwacht was mijn bloeddruk nog steeds te hoog. We gaven aan dat het niet fijn voelde om maar te blijven afwachten, want waar wachten we eigenlijk op? Tot het wel fout gaat?
Donderdag 29 december 15:00
Mijn telefoon gaat, het is de gynaecoloog. Ze zegt: je mag kiezen, we kunnen je morgen inleiden of overmorgen.
Ik zeg: We komen graag morgen!
Vrijdag 30 december 13:30
Oma komt bij ons thuis en wij staan klaar met onze spullen om te vertrekken. Colin is helemaal blij want… broertje komt eraan! Charlie is een beetje ziek, koortsig en gewoon niet zo blij, dat maakt het wel moeilijk om weg te gaan maar ik weet dat hij in de beste handen is van zijn oma.
Vrijdag 30 december 13:45
We komen aan in het ziekenhuis en we worden ontvangen bij de verloskamers (wat een gek woord trouwens) door de verpleging.
Ik herken haar nog. Zij is de verpleegkundige die Charlie de dagen na zijn geboorte ook geprobeerd heeft om flesjes te geven, wat natuurlijk nooit gelukt is.. ik krijg flashbacks naar de dagen vlak na Charlie z’n geboorte die we hebben doorgebracht in het Zaans Medisch Centrum en ik vond het eigenlijk moeilijker dan ik dacht.
Ik was blij dat we een andere kamer kregen dan toen…
Vrijdag 30 december 15:00
Door middel van een ballonnetje wordt de inleiding gestart. Dit had ik bij Charlie ook en bij de bevalling van Charlie had ik hem een paar uur later in mijn armen. Dus stiekem dacht ik dat we onze baby dezelfde avond al zouden ontmoeten… maar spoilerrrr da was nie!
Vrijdag 30 december 17:00
De mevrouw van de catering komt langs en vraagt wat we willen eten vanavond.
Ook haar herken ik van de dag van de bevalling van Charlie.
We zeggen dat we zelf wel iets te eten gaan halen (Marc dan natuurlijk) en zij maakt precies hetzelfde grapje, als dat ze toen ook deed… iets dat haar dochter zelfs haar eten niet wilde toen ze ging bevallen in het Zaans medisch centrum, waar zij dus werkt.
Super lief en grappig bedoeld natuurlijk. Maar ik schrok meer van mezelf dat zoveel herinneringen naar boven kwamen aan de eerste dagen van het leven van Charlie. De omschakeling van dochter naar zoon, de onzekerheid, de eerste 2 weken niet als gezin samen maar Marc en Colin thuis en ik eenzaam met Charlie in het ziekenhuis, want bezoek mocht niet ivm Corona…
Maar, dat was toen en dit is nu, terug naar de bevalling van onze 3e Baby C.
Vrijdag 30 december 18:30
De ballon plopt eruit en we rekenen, Charlie werd nadat het ballonnetje eruit was zo’n 3 uurtjes later geboren… dus als dat nu ook zou doorzetten, zou een mooie tijd zijn 
Maar de krampen werden krampjes en toen werd het stil… het zette helemaal niet door haha!
Dus ik zei tegen Marc nadat ie het heerlijke bedbankje had opgemaakt: nou dan gaan we maar “lekker” slapen hè?
Zaterdag 31 december 06:00
We zijn wakker en ik dacht nou, ik ga maar even douchen enzo dan ben ik er klaar voor!
1,5 uur later krijg ik een infuus met weeën opwekkers. Maar er gebeurd weinig…
Zaterdag 31 december 11:00
Oké daar zijn ze. Dé weeën. Als een tornado nemen ze mijn lichaam over en ik ben toe aan pijnstilling, ik had vooraf aangegeven dat ik dat deze keer graag wilde, en ik was aan het wachten op het juiste moment om de morfine prik te vragen. Dit was hét moment.
En toen kwam de gynaecoloog maar niet… ik raakte lichtelijk in paniek ik zag de bui alweer hangen dat het weer te laat zou zijn…
12:00 ze komt binnen en checkt mij, 4cm en hop, morfine prik in mijn been.
En dan gaat het allemaal zo snel. De gynaecoloog blijft en geeft aanwijzingen, op mijn zij liggen, om te kijken of hij gaat draaien, ik vraag in lichtelijke paniek of dit óók een sterrenkijker is. (Net als Colin) ze zegt ja, maar we gaan kijken of hij nog wilt draaien.
En dat gebeurd. En daar is hij.
12:49
Welkom lieve Connor.
De kinderarts komt hem nakijken en zegt: hij is helemaal in orde.
…En dan zegt een stemmetje in mijn hoofd 
Ja, dat zeiden de 80 artsen die Charlie hebben gezien zijn eerste 2 weken in het AMC ook…