Het is vandaag dus Vaderdag.
Vanochtend lag er een cadeautje voor de deur van onze kamer in het Ronald McDonald Huis Leiden.
Sokken.
Normaal zou mijn man niet bepaald warm lopen voor het krijgen van sokken. Nu was zijn reactie: wat schattig.
Ja, schattige sokken dus vanuit het RMDH. Als hart onder de riem voor Vaderdag. Mooi gebaar.
Een paar dagen geleden hebben Charlie en ik, samen met lieve verpleegsters van de IC, ook een Vaderdag cadeautje gemaakt.
Ze kwamen binnen met papier en blauwe verf. Of ik een voetafdrukje wilde laten maken van Charlie zijn voetje voor Vaderdag.
Ik kreeg een brok in me keel want het voelde opeens alsof dit misschien wel de laatste kans was op een voetafdruk van Charlie. Alsof ik nu al iets ging maken “voor als hij er straks misschien niet meer is”.
Maar natuurlijk wilde ik dat graag, dus ik vroeg aan haar: “ Kan het wel? Kan hij die prikkels nu wel aan?”
Ze zei heel lief: “We gaan het samen met jou doen, zo voorzichtig mogelijk, het komt goed.”
Een paar dagen later kreeg ik Charlie zijn voetafdruk in een fotolijstje. Zo mooi.
Ik gaf het aan Marc op Vaderdag.
Hij kreeg tranen in zijn ogen.
Ik denk niet dat er veel papa’s zijn die bij het krijgen van een voetafdruk van zijn kind tranen in zijn ogen krijgen…
…behalve als je kind na het maken van de afdruk over het crèmekleurige vloerkleed loopt.