De CT scan wordt gemaakt.
Nu klinkt het alsof dat zo “even” gedaan wordt. Maar er is veel voorbereiding voor nodig omdat Charlie aan de beademing ligt en nog heel veel snoertjes van infusen.
Onze kleine ventje van 6 weken oud, gaat door zo’n grote buis, hij krijgt extra medicatie om rustig en diep in slaap te blijven.
Ergens hopen we op dit moment nog dat er gewoon helemaal geen afwijking te zien is op de scan, maar eigenlijk weten we het antwoord al…
Na de CT scan worden we naar een soort van kantoortje gebracht waar kindercardioloog dokter Irene ons gaat uit te leggen wat er aan de hand is.
Er is ook een arts van de Kinder IC bij, met een Engels accent, zij probeert de woorden van Dokter Irene in Jip & Janneke taal aan ons te ondertitelen, met bijbehorende tekeningen van Charlie zijn hartje, en hoe het zou moeten zijn.
Dokter Irene maakt het niet mooier dan het is en vertelt ons dat er een heftige operatie nodig is, door specialistische chirurgen in Leiden, het LUMC.
Ze sluit af met de krachtige woorden: “Hij maakt een kans.”
Terug bij Charlie komen die woorden steeds terug en vallen we elkaar huilend in de armen.
De verpleging van de IC vangt ons op. Eentje zegt: Maak foto’s voor de verwerking.
Verwerking van wat?! Hij gaat toch gewoon mee naar huis?!
Ik wilde op dat moment geen foto’s voor de verwerking. Ik durfde het niet.
Ik wilde dat hij straks gewoon beter zou zijn en dat we hieraan terug zouden denken als een soort nachtmerrie en verder kunnen… met ons zorgeloze leven.
Oh nee, met kinderen heb je sowieso nooit een zorgeloos leven.
Maar je snapt mijn punt.
