Wanneer Dokter Irene, de Kindercardioloog, terug komt begint ze te vertellen dat Charlie een zeer zeldzame hartafwijking heeft…
Ik dacht echt: WTF, Charlie was toch gewoon een beetje verkouden?!
Ze legt uit dat de hart echo daarom zo lang duurde en ze even een rondje moest lopen om de echo plaatjes te evalueren in haar hoofd en zeker te zijn van haar diagnose. “Ik weet wat ik heb gezien, het komt maar heel weinig voor.”
Charlie is een hartekind.
Ze legt uit: “Het ziet er naar uit dat 1 van de kransslagaders verkeerd zit, deze komt uit de longslagader ipv uit de aorta, dit heet ook wel Alcapa. We gaan een CT scan maken om te kijken of dit klopt. Maar ik weet wat ik heb gezien.”
Dokter Irene zegt dat ze straks nog een echo wilt maken om te laten zien aan de cardiologen in opleiding.
Als ze weg is besluiten wij dat het genoeg geweest is voor Charlie. Niet nog meer aanrakingen. Niet nog meer prikkels.
Achteraf gezien weet ik aan wie Dokter Irene de echo wilde laten zien, Dokter Ellen van Ie, Dokter Jacobien en Dokter Leonoor.
Maar wij wilden zo min mogelijk prikkels voor onze kleine Charlie. Dus hebben we gezegd dat we daar niet mee akkoord gingen.
Wij dachten dat er 10 studenten (a la Hendrik Jan – de stagiair) de kamer in zouden komen voor een soort “live echo show”.
Maar achteraf gezien had ik deze geweldige artsen in opleiding allen zeker een live “Before” plaatje gegund.
Maar toen kenden wij hen nog niet.
En op dat moment wisten wij niet dat óók zij héél veel voor Charlie zouden gaan betekenen.
Dus, bij deze, sorry. Maar we gingen voor Charlie.
Charlie wordt opgehaald voor een CT scan. Nog meer aanrakingen, prikkels en gedoe, ik hou me hart vast.
Wordt vervolgd.