Deze dag vergeet ik nooit meer. Iedereen heeft wel dag waarvan je nog precies weet: wie, wat, waar, wanneer etc. Een complete tijdlijn van die hele dag inclusief muziek die je hoorde, of parfum die je droeg. Alles herinner je je nog in detail van zo’n dag.
Een dag die als een waas voorbij gaat, maar voor altijd in je geheugen gegrift staat.
Terwijl ik vaak niet eens meer weet wat ik gister heb gegeten…
Deze dag begon om 03:30. Charlie was flink aan het hoesten en na elke hoestbui volgde een huilbui. Het klonk zo onwijs zielig… Maar ja, hoesten doet zeer aan je keel dus logisch.
We slapen niet meer en gaan uit bed.
Als het een beetje licht begint te worden zie ik dat Charlie er heel grauw uit ziet.
Maar goed, niemand is op z’n knapst met een flinke verkoudheid…
Maar dan om 06:00 in de ochtend valt Charlie in slaap en wordt hij nauwelijks meer wakker…
Mijn hersens draaien overuren: Slapen is goed als je ziek bent, toch? We hebben donderdag in het ziekenhuis gezeten en alles was goed, toch? Als ik nu weer ga bellen, zeggen ze waarschijnlijk weer dat ik met zoutoplossing moet spoelen, toch?!
Ik weet het niet. Het vreet aan me.
Doordat ik woensdag en donderdag bijna hemel en aarde heb moeten bewegen om Charlie te laten onderzoeken weerhoud dat mij om te bellen. Ik denk steeds: we kijken het nog een uurtje aan. En nog een uurtje. Oké nog een uurtje.
Om 12:30 geef ik Charlie zijn fles en ik maak een foto van hem. Die zal ik jullie besparen.
“Schat, zal ik bellen?” Vraag ik aan mijn man. “Ik voel me zo’n overbezorgde moeder!”
Ik was bang om daar weer de hele middag te zitten en hun tijd te verdoen. Als ik weer bel, ze zullen wel denken.. heb je haar weer..
Daarnaast, ik kan wel wat leukers bedenken dan een hele middag in een ziekenhuis kamer zitten, staren naar Charlie die lekker ligt te slapen en staren naar de hartbewaking op de monitor die perfecte cijfers laat zien.
Maar nee, het was genoeg, de bezorgde moeder versie van mij won en ik belde.
Eerst krijg ik een assistent aan de telefoon die zegt dat ik eerst een afspraak bij de huisarts moet maken. Verrassend.
Dus ik roep: Oranje sticker!
