Gister hing ik met de kinderarts aan de lijn wat betreft Charlie zijn spugen en benauwdheid. Ik mocht terugbellen als ik het niet vertrouwde.
Dus dat doe ik.
Er volgt een heel raar telefoongesprek, waar ik nog steeds een heel naar gevoel bij krijg.
De telefoniste zet mij in de wacht en komt terug met de woorden:
“Ik heb overleg gehad hier, de arts wilt je niet te woord staan, je moet eerst contact opnemen met je huisarts. Ja, ik vind het ook raar…”
Ik zeg dat ik toch echt even een kinderarts wil spreken, dit was mij ook toegezegd, ik mocht terug bellen als ik het niet vertrouwde.
De telefoniste ging kijken of ze mij mocht doorverbinden.
Een paar minuten later krijg ik toch een kinderarts dan de dag ervoor aan de telefoon. Ze snauwt me af: “Je moet de huisarts bellen voor een afspraak.”
Ik zal haar naam nooit vergeten. Ik was zó boos.
Terzijde dat ik heel tevreden ben over onze huisarts, zit ik helemaal in de stress omdat Charlie zoveel spuugt ik niet weet of hij wel genoeg van zijn medicijnen binnenhoudt.
Volgens het “stress schema” zouden we bij ziek zijn het 3 voudige moeten geven. Maar houdt hij dit überhaupt binnen?
Dus ik bel naar het spoed nummer van het AMC en leg de situatie uit. Zij gaan over het “stress schema” van Charlie.
Zij heeft weinig uitleg nodig, ze zegt dat ze contact gaat opnemen met ons ziekenhuis hier en dat zij Charlie moeten onderzoeken.
We mogen langskomen
In het ziekenhuis en Charlie wordt aangesloten op de monitor. Alles ziet er keurig uit…
Ik probeer uit te leggen dat hij echt heel benauwd was en afwezig.
Maar in het ziekenhuis slaapt hij alleen maar en de cijfers op de monitor zien er allemaal goed uit. Hij slaagt met vlag en wimpel.
4 uur later lopen we het ziekenhuis uit. Hoe is dit mogelijk?! Hij was zo ziek en dan ligt hij hier heel vredig en prima te liggen?! Alsof er helemaal niks aan de hand is?!
Terwijl hij op weg naar het ziekenhuis nog naar adem aan het snakken was.
Maar goed, lekker naar huis en proberen de “overbezorgd modus” UIT te zetten.
En tóch knaagt er iets aan me…