Het is op deze dag ongeveer 26 graden buiten.
We zijn uitgenodigd om de verjaardag van Colin zijn beste vriendje te komen vieren.
Ze vieren zijn verjaardag verspreid over het hele weekend in verband met de Corona maatregelen waardoor wij deze zondagmiddag de enige “verjaardagsgasten” zijn.
Dat is wel fijn want dit is ons eerste uitje buiten de deur en Charlie is dan net een maandje oud dus zijn we ook wel een beetje extra voorzichtig.
We stappen in de auto en in de auto spuugt Charlie z’n hele outfit onder… Ik heb een hutkoffer vol met spullen voor Charlie bij me… Behalve een rompertje……. seriously?!
Gelukkig is het 5 minuten rijden vanaf ons huis dus Marc rijdt terug op en neer om een schone, droge romper te halen… weer even inkomen, op pad met een newborn.
Ik ben Charlie aan het omkleden en de vader van de jarige zegt nog tegen mij: “Hij is wel getekend zeg, zijn lijfje, helemaal geaderd.” En ik zeg: “Ja, dat heeft ie eigenlijk altijd! Geen idee wat dat is?”
Het werd steeds erger maar dat zag ik zelf bijna niet meer. Voor mijn idee “hoorde” dat bij Charlie.
Charlie ligt de rest van de middag tevreden te slapen. De “grote” jongens spelen met de watertafel en gieren van het lachen en plezier.
Deze middag heeft, achteraf gezien, zoveel gevolgen gehad en eigenlijk zelfs Charlie zijn leven gered…
Maar we hadden toen nog geen idee dat het zó slecht met Charlie ging.
Kijk ‘m toen tevreden liggen te slapen
