Het begint nu moeilijker te worden om de juiste woorden te vinden. Het verhaal nadert namelijk steeds dichter naar het punt dat het heel, heel erg slecht ging met Charlie.
En dat doet pijn.
Want als ik nu terug kijk naar de foto’s van toen, zie ik letterlijk Charlie met de dag achteruit gaan. En dan denk ik: waarom heb ik niet eerder aan de bel getrokken?!
Maar dat hebben we wel gedaan. Tientallen keren.
Er werd wel naar ons geluisterd, maar ze hoorden ons niet.
Reflux, darmkrampjes, sprongetje, alle baby kwaaltjes werden genoemd.
Elke dag zei ik jankend tegen mijn man: “Er is iets mis. Er is iets heel erg mis met Charlie. Maar wat?!”
Ik ben geen dokter. Maar ik voelde het aan alles.
Achteraf is het altijd makkelijk praten, dat weet ik. Maar helaas was er écht iets heel erg mis.
Ik begrijp nu waarom ze zeggen, volg altijd je moedergevoel. Dat heb ik gedaan. Dankzij dat moedergevoel, is hij er nog.
