Vandaag is toevallig de dag dat ik uitgerekend was van Charlie. Maar we hebben er al heel wat avontuurtjes op zitten.
Vandaag is het erop of eronder.
Mijn man en ik discussiëren nog of we stiekem extra gewicht in Charlie z’n luier zullen verstoppen. Zo graag willen we naar huis…
Want de voorwaarde van vandaag om naar huis te mogen is: hij MOET aangekomen zijn in gewicht. Dan mogen we gaan en verder op controle afspraken.
Maar we durven het niet. Dus dan maar hopen dat hij écht is aangekomen.
De endochrinoloog (arts specialist) @amsterdamumc komt nog langs en zegt ons wel dat het hem een raadsel is waarom Charlie niet zelf wilt drinken en waarom Charlie nauwelijks groeit. “Dat zijn wel punten die we wellicht verder onderzocht moeten worden.” De moed zakt me in de schoenen. Nóg meer druk op het gewicht van Charlie, hij moet moet moet zijn aangekomen.
De verpleegkundige komt met de weegschaal. Ik word altijd nerveus bij het zien van een weegschaal maar nu klopt me hart echt in me keel.
We kleden Charlie uit tot z’n luier. Leggen hem op de weegschaal. Ik reken snel, oké met de luier eraf getrokken… is hij 15 gram aangekomen!!!
Marc maakt nog de flauwe grap: “Oké, inpakken en wegwezen voordat iemand zich bedenkt.” (Zie verhaal van 8 mei)
We krijgen nog wat gesprekjes met de artsen en recepten voor medicijnen maar dan is het moment echt gekomen: we mogen naar huis.
De verpleegkundigen zwaaien ons uit: “we hopen jullie nooit meer te zien! Haha grapje! Nee ik wil jullie alleen nog tegenkomen op de markt!” (Ook een Zaanse)
Er worden ons heel veel saaie weekenden gewenst. Huh?
Ja, denk daar maar eens over na…
15 mei 12:00 – Thuis
