We liggen inmiddels bijna 2 weken in het Emma Kinderziekenhuis op @emmatuin_
Ik weet nog dat ik baalde dat ik aan het eind van mijn zwangerschap “medisch” was door een hoge bloeddruk en daarom 24 uur in het ziekenhuis zou moeten blijven. Nou poeh poeh.
Maar goed, nu dus alweer bijna 2 weken verder en we hebben zelfs een soort ritme gevonden. Ik hou van ritme.
Ik slaap bij Charlie op de kamer en ben om 06:00 wakker voor z’n eerste “flesje” oftewel sondevoeding want drinken uit een flesje lukt hem niet.
Dan zet ik de hangende tablet aan op RTL 4 en kijk ik ongeveer 10 keer het ontbijtnieuws met Jan de Hoop en Charlie gezellig bij mij liggend in mijn armen.
Om 08:00 brengt Marc (mijn man – aka de directeur) onze andere zoon Colin naar oma (mijn moeder) die hem iedere ochtend vrolijk staat op te wachten en hij altijd heel blij is om naartoe te gaan. Gelukkig!
Dan om ongeveer 09:00 komt manlief bij Charlie de kamer op lopen met: een vanille muffin met chocola, aardbeitjes, een koude koffie en een vers sapje.
Tussen 9 en 11 doen de artsen “Visite”. Ik had hier nog nooit van gehoord maar dit is een soort “plan bespreking” van de onderzoeken en diagnose van je kind en als ouders mag je hier bij zijn. Je komt dan een conferentiekamer binnen waar ongeveer 10 paar ogen je aanstaren. Dit zijn kinderartsen, zaalartsen, specialisten en een paar van dit in opleiding.
Meestal rond 10 uur komt de verpleegkundige één van ons ophalen voor “de visite”. Gelukkig houdt mijn man wel van een beetje herrie schoppen dus die sluit zich graag aan bij die 10 paar ogen in de zaal om verhaal te halen “waarom de uitslag van het bloedprikken weer mislukt is” of gewoon om te vragen wanneer we naar huis mogen.
Het antwoord op het laatste is:
“Misschien morgen.”
“….Maar alleen als hij in gewicht is aangekomen.”
Want waarom dit zo langzaam gaat is een raadsel. Charlie komt niet of nauwelijks aan per dag. Waarom niet?
Op dat moment kan ik me er nog niet druk om maken.
Morgen naar huis…
(Let op: dit is een terugblik naar 14 mei)