Op deze foto zie je mij lachen als een boer met kiespijn. Charlie was toen nog niet gekwalificeerd voor een échte sonde machine dus we voeden hem met een spuit met de hand. Dan zit je dus zoals op de foto… ongeveer 50 minuten per fles.
Maar oké er zijn ergere dingen. Bijvoorbeeld waarom we dus helaas niet weg konden uit het AMC.
Dat was omdat uit het bloedonderzoek is gebleken dat Charlie te weinig Stress Hormoon aan maakt.
Dat schijnt erg gevaarlijk te zijn en dat betekent ook dat hij de rest van zijn leven medicatie moet nemen: namelijk ter aanvulling van het stress hormoon.
Nou om z’n moeder ook wat stress te bezorgen krijgen we “huiswerk” – een stress schema. Als Charlie ziek wordt of koorts krijgt of bijvoorbeeld onder narcose moet, dan moet het stress schema in werking worden gezet. Een schema met groene, oranje en rode vakjes en bij welke verschijnselen dus een extra hoeveelheid medicatie toegediend moet worden.
Oké. Daar krijg ik dus juist weer stress van.
Vooral van code rood. Want code rood betekent een injectie zetten met medicatie in zijn been.
Stress x 100 bij z’n moeder dus.
Daarom kregen we vandaag, maandag 10 mei een lesje van de verpleegkundige “injectie zetten”. Op een pop. Gelukkig.
Ik vreesde voor de dag dat ik dat ooit zou moeten doen. Daar ben ik toch veel te onhandig voor?! Maar in stress situaties ben je vast veel handiger dan je denkt. Hoop ik dan maar.