Deel 548.
Charlie drinkt nog steeds niet zelf en ondanks dat hij voeding via de sonde krijgt, groeit hij nauwelijks.
Er zijn nog wat bloedonderzoeken gestart waarvoor de artsen met heel veel moeite bloed hebben afgenomen bij Charlie.
Hij schijnt nogal “lastig te prikken” te zijn. Dit blijkt later een stille hint naar zijn hartafwijking… Bij bijna alle kindjes met een hartprobleem is het moeilijk om bloed af te nemen.
Maar niemand heeft deze conclusie getrokken toen. Net als dat er 3 keer per dag naar zijn hartje geluisterd is met zo’n koude stethoscoop, waar luisteren ze eigenlijk naar? Vroeg ik me achteraf af..
Inmiddels is Charlie al ontelbare keren geprikt. Zijn hieltjes zitten onder de kleine sneetjes omdat ze eerst daar bloed uit proberen te halen. Maar dat lukt niet. Dat vertel ik ze ook steeds als ze komen, maar ze luisteren niet en willen het dan TOCH eerst proberen.
Elke bloedpriksessie breekt mijn hart in 1000 stukjes. Charlie gilt het uit en de artsen moeten iedere keer minstens 4 keer prikken om in een goed bloedvat te zitten. “Zijn vaatjes zijn nog zo klein” zeggen ze.
Ik denk dat alle artsen in het AMC het inmiddels hebben geprobeerd. Het lijkt net een onderlinge wedstrijd voor de prijs “wie lukt het vandaag het snelst goed te prikken beker”.
Na de zoveelste mislukte bloedpriksessie met een record van 7 keer prikken zijn we het helemaal zat. “Jullie halen maar iemand van de NICU afdeling om te prikken! Wat dit accepteer ik niet langer!”
Er komt een lieve “prikdokter” van de NICU afdeling (vroeg geboren baby’s) en zij prikt gelukkig in 1 keer raak. Medaille is dik verdiend.
Het laatste bloedonderzoek wat loopt is naar de aanmaak van het stress hormoon. Maakt hij dit zelf genoeg aan?
Zo ja, zijn we weer een stapje dichterbij huis…
