Vandaag, deze zaterdag, ben ik 16 jaar samen met deze vent, mijn man. 
Soms plakken we elkaar achter het behang en een paar minuten later trekken we elkaar er weer achter vandaan. Zo gaat dat vaak in relaties, denk ik. Al zou je bij het zien van alle zoetsappigheid op Instagram bijna anders denken.
We weten wat we aan elkaar hebben en ik zou niet anders willen. Ik zie geen groener gras aan de overkant en als ons gras minder groen zou worden, zou ik er alles aan doen om dat te fixen. In voor- en tegenspoed noemen ze dat geloof ik.
Dus hierbij een klein eerbetoon om hem in het zonnetje zetten. 
Figuurlijk dan want een ticket naar de zon zit er even niet in.
De grap is dat hij dat zelf vreselijk vindt: “Je gaat toch niet op Instagram zetten dat je van iemand houdt terwijl je ernaast zit op de bank!”
en hij heeft gelijk. Dus dat ga ik ook niet doen.
Maar we hebben het fijn samen en ik hoop dat wij samen oud mogen worden.
In het kader van #educateyourson was hij degene die voor mij, op toen 18 jarige leeftijd, een vertrouwde taxi stuurde om mij naar huis te brengen vanaf een feestje. En altijd: “stuur even een SMS als je veilig thuis bent.” Ja, dat toen hadden we nog MSN en SMS 
Als de kinderen in bed liggen kunnen wij zo lekker eindeloos ouwehoeren op “Vleessie Vrijdag” met een goed stukje vlees van de slager en een fles rode wijn op tafel 
& natuurlijk urenlang Netflixen. Daar zijn we ook goed in.
Maar niet tegelijk. Want dan missen we de helft van de serie en ben jij geïrriteerd dat je moet terugspoelen want “Wat zei hij nou op het einde?!”
We delen dezelfde nuchtere kijk op het leven. Ik denk en ik hoop dat dat onze kracht is en de situatie met onze lieve, kleine Charlie iets dragelijker maakt. We staan er hetzelfde in en samen staan we sterk.
We vieren het leven. Niet alleen vandaag maar elke dag een beetje. 